En de reis gaat verder (deel 2)

Hey daar!

Ik ben helemaal vergeten om gebruik te maken van een spannende cliffhanger voordat er vervolgd zou worden. Maar een aantal van jullie zitten daarzonder ook vast wel hier zonder in spanning over mijn avonturen, he pa, ma?
Dus nu alsnog even de spannendheid, die ik altijd wel weet te vinden:

Marten pakt een vliegtuig, or does he???
Onderweg naar noord-india kom ik savonds met de bus aan in de grote stad Chennai. Om sochtends een vliegtuig te pakken slaap ik op het vliegveld in een dormitory, maar helaas net iets te lang. Na een gesprek met de baliemeneer waar ik me incheck en het heb over de tijd om op te staan, beeld ik me in een wake up call te krijgen. Zonder ramen in het gedeelte van het vliegveldgebouw heb ik geen besef van de tijd als ik snachts wakker word en check daarom mijn camera. Slim bedacht ik dat die een klok heeft. Met moeite slaap ik verder, omdat het nog lang geen tijd is. Wanneer ik weer wakker ben heb ik volgens de klok nog een boel tijd over, maar zal alvast gaan douchen om Super mooi op tijd te zijn, die meneer bij de balie zal opkijken van mijn tijdsorganisatie!! :)
Bij het uitchecken moet ik de tijd opschrijven, dus vraag de meneer om de tijd. Mijn maag draait een kwart als ik zijn horloge zie. Maar die zal wel niet kloppen. Na een vraag wijst hij op de klok die achter me hangt. Die de maagdraaiing verder doet voortzetten. Blijkbaar heb ik mijn vlucht met een volle 2 uur gemist. Oeps. Dat was even een mindere realisatie kan ik je vertellen.Na erbovenop gezeten te hebben heb ik een nieuwe ticket, voor een aardige som leergeld.

Na een lang avontuur, waaronder een nachtelijk zoektocht naar treintickets in een treinstation in Delhi, en het overschieten van mijn bestemming in de slaaptrein (er begint hier vaag een patroon op te duiken..) Gelukkig blijkt de fout gunstig. Ik ontmoet een indiase te- langslaper in de trein die ook naar Rishikesh moet. Hij loodst me door de ochtendscene van mijn eerste noord-india ervaring in een grote stad (Dehradun). Grote verschillen met het zuiden tekenen zich af, waaronder de temperatuur. Met mijn Indiase vriends hulp en hindi begeleiding kom ik in de middag aan in Pabekh (een verblijf in Rishikesh heb ik maar overgeslagen.). Dit bergdorpje ligt in de voetheuvels van de Himalaya, die verdacht bergachtig overkomen. Het dorp is moeilijk te bereiken en heb een aantal uur in bus en jeep over slingerend asfalt en gravel moeten rijden. En om te besluiten, een voettocht om het dal in te komen waar het dorp zich op een bergterraswand bevind.

De mensen zijn erg vriendelijk hier, net zo mijn vriend Marien, die hier ook is, en een leuk weerzien maakt. Ik verwacht dat ik het hier wel naar mijn plezier zal hebben, al is er geen lekkere stromende warme douche.. en is de temperatuur aardig gezakt ten opzichte van het zuiden.. Oh well.

Een dag in PABEKH
We staan ’s ochtends op om om half vijf, drinken een kop thee uit Mariens thermosfles en mediteren een uur samen met de gasthuisbewoners. Hierna moet er in de huiskamer een vuurtje gestookt worden voor warmwater. De meeste voedselbereiding gebeurt op het houtvuur dat naast de (snelkook)pannen eveneens de keuken donker tint. Blijkbaar is dat een goede behandeling voor de houtbalken - of ik bedoel boomstammen van de vloer. De hoofdbewoner van onze verblijfsplaats (ik noem het maar even gasthuis) is Poorna die ons veel weet te vertellen over Aryurvedische geneeskunde. Dit komt erg goed uit, want Marien en ik zijn geveld door verkoudheid. Vermoedelijk door een combinatie van kou, algemene India-heid en een zware misselijkmakende busreis. We ondergaan diverse behandel methoden, zoals warme melk met knoflook en dadels, alouds vasten, soep, en diverse theeen met kruiden uit de weelderige en wilde tuin. Uiteindelijk ben ik erg geinteresseerd in aryurveda (er was een goed boek) vooral omdat de geneeswijze per natuur van een persoon verschilt. De beste arts ben jezelf, tenminste als je de goede inzichten hebt en goed gebruik maakt van je intuitie.

Voor het ontbijt gaan we in het ochtendgloren yoga doen, begeleid door vogelgekwetter die de zonsopgang inleiden. Het betonnen dakterras heeft een simpele sfeer met een overdekking van bamboe. Er is een uitzicht over het rivierdal en tussen twee bergruggen laat de zon zich het eerst zien. Ideale omstandigheden.
Minder ideaal – maar prima als meditatie object – is de muziekschallende tempel aan de overkant van de vallei, die elke ochtend en avond dezelfde liedjes draaien. Marien en ik zijn er een keer naar geweest om te vragen of het iets zachter kon, maar blijkbaar heeft alles in India een standaard volume van 10. We hebben maar meegedaan met een hindoe dienst, waarbij er veel en vanalles werd geofferd aan nog meer verschillende goden. Grappig was dat de muziek van dichtbij toch heel anders klinkt dan het gemoffelde overblijfsel wat we dagelijks te horen krijgen. Niet dat de kwaliteit er echt beter van werd. Snel werd duidelijk dat het om een Indiaas equivalent ging van neerlandse piratenmuzak.

Overdag helpen we mee met diverse klusjes. We helpen mee met koken en al snel is Marien een expert in het maken van chapatti’s. Dit zijn bloem pannenkoekjes die in het vuur soortvan gepoft worden. En ja, er blijft dan kool en as aan plakken, maar da’s dan gelukkig weer medicinaal, mits er een goede houtsoort word gebruikt. Ik heb een klein aantal keer meegeholpen met de bouw van een nieuw gastenverblijf. Het word gebouwd met materiaal uit de directe omgeving. Met kleigrond en leisteen worden dikke massieve muren opgetrokken. Een erg precies en geduldig werkje. Ik sleep met de te verwerken leistenen, van de rotswand waaruit ze worden gehakt en gesorteerd (geen idee waarop) en naar de bouwplek. Buiten de klusjes is Pabekh een prima plek om te niksen, een boekje te lezen of rond te wandelen in de vallei onder begeleiding van Poorna, die her en der van plantjes en bosjes eet (er groeit ook wilde mint en trouwens ook andere kruiden..) We zijn een keer aangenaam verrast door langs een rivier omhoog te lopen, waar we avontuurlijk ook door de rivier moesten, die meer dan diep genoeg bleek om Mariens kistjes van binnen te bewateren.
’s Avonds is het tijd voor een vrijwillige scholing van dorpskinderen. Dit word geleid door Guru-ji (ji is een liefkozende toevoeging die India-ers gebruiken, zoals Gandhi-ji) ofwel Ananda. Hij is de man die ook onze meditaties lijdt en ons veel over meditatie weet te vertellen, en ons ook inspireerd. Hij heeft namelijk zijn leven gewijdt aan meditatie. Als middel daartoe heeft hij een speciale school opgericht die we later bezoeken. De bergdorpskinderen komen met veel plezier en regelmaat naar de ‘assembly’, waar word gemediteerd (perfect stil en geconcentreerd die kids!), er word muziek gemaakt en engelse les gegeven. Marien en ik leren de kinderen mindfulness liedjes van wake-up, die ze vlot under the knee krijgen. Nadat de kinderen weer naar huis zijn gaan we weer een uur mediteren. En daarna vroeg naar bed om niet te headbangen tijdens meditatie, wat gebeurt als je zit te worstelen tegen de slaap..
Ananda de schooldirecteur-pensionada gaat op bezoek bij zijn school APV in Anjanisain (bij New Tehri als je het wil opzoeken). Ge-enthousiasmeerd gaan Marien en ik mee. De rit is wederom misselijkmakend en tegelijkertijd erg mooi, want we rijden langs een lichtgroene Ganges, met aan haar rivierbanken prachtige rotsen en zandstrandjes. In Anjanisain mogen we onderdeel uitmaken van de lerarengemeenschap die samenwonen en samen mediteren. De uitgangspunten van de school zijn bewonderenswaardig. Zo ook de kinderen die graag lachen, spelen, leren en veel respect tonen voor de leraren. Een toonbeeld van de welwillendheid van de kinderen is dat ze zelfs op hun vrije zondag langskomen bij de leraren en samen dingen ondernemen. Aan het begin van de schooldag word natuur geobserveerd door de kinderen, dat meteen een goede manier is om ze wat rustiger te krijgen. Want erna is er de assembly vorm, met een kwartier meditatie en gezamenlijk word er weer vrolijk muziek gemaakt, waarbij de kinderen de kans krijgen om instrumenten te leren bespelen en harmonieus iets moois neerzetten. De lessen zijn deels buiten, waarbij de kinderen invloed hebben op wat ze leren. Tijdens het leren is de insteek om het geleerde te kunnen ervaren en te kunnen zien, ruiken, horen en voelen.
Al met al blijven Marien en ik er een week, waarbij we aan het einde een warm contact hebben opgebouwd met de leraren.

McLeod Ganj – 24 maart
Marien en ik zijn net aangekomen in een regenachtig en koud McLeod Ganj. Dit ligt vlakbij Dharmsala en is de thuisplaats voor ZHH de Dalai Lama. We zitten tegen de himalaya's aan, waar de tibetanen hun bezette land ontvluchten. In het ochtenddonker pakken we onze tas en moeten een taxi zien te fixen, naar daar waar ontbijt is en een hotel. We hebben een zware busreis achter de rug. Bijna vierentwintig uur in te kleine verlepte stoelen en Indiase rijstijl op bergweggetjes én slecht wegdek is een uitermate goede omstandigheid om ‘te beoefenen’. Meditatie word ook wel vergeleken met vrijwillig lijden. De kunst is om impulsen ($^#$!) op te merken, en ze voorbij laten gaan.

Marien en ik zijn naar Mcleod Ganj gekomen om een week stilte retraite te doen. Namelijk de introductie tibetaans boedhisme, gegeven in een meditatiecentrum Tushita genaamd. Die me is aanbevolen door een betrouwbare wake-up bron (waarvoor thx! ;). Het was erg interessant en leerzaam. Tibetaans boedhisme is namelijk wel andere koek dan wat we doen bij Wake-up. Namelijk is dit op een manier een stuk serieuzer, met veel lijden enzo. Dat maakt het ook wel heel wat om in een week een snel overzicht te krijgen. Vaak ging het ook over theorien die ik eerder heb gemeden. En dan bedoel ik karma en reincarnatie. Het zijn fantastische aandoende systemen, die bij mij moeilijk landen. Ook andere studenten hadden er moeite mee. Het was wel een heel erg leuke groep, van zo'n 50 mensen van over de gehele wereld (alle werelddelen waren aanwezig!) De meesten waren twintigers die voor het eerst contact maakten met echte meditatie.
Ondanks de stilte was er na de tijd een groepsgevoel waarvan we nu nog nagenieten. We zijn met zn allen na de tijd nog samengekomen en hebben een restaurant gegijzeld. We zitten met een aantal ook in hetzelfde gastenhuis, gezelli!

Leuk om jullie berichten te lezen! Hopelijk heb ik tijd om ze te beantwoorden, anders, excuses. Het is een marteling voor de mindfulness en relaxtheid om een computer ingezogen te worden. Dus nu, tijd voor relaxtheid! Die wens ik ook jullie toe.

Namaste, Marten