Annapurna circuit trek (deel 3)

Voor degenen zonder facebook, ik ben inmiddels weer veilig thuis in Enschede! Onderstaand vind je mijn voorlaatste reisverslag, waarin ik het laatste stuk van de Annapurna trek beschrijf.

Na de hoogte-stage bij het Tilicho icelake (het hoogste ijsmeer ter wereld) lopen we een stuk terug. Het icelake is namelijk een sidetrek, die je vrijwillig kan lijden, goed voor training en voor de acclimatisatie van de ijle lucht. Mensen die het ondanks de hoogteziekte tips het niet rustig aan doen leren op de harde manier om respect op te brengen voor deze vorm van natuurgeweld in het hoogste gebergte ter wereld. Twee dames en een gids kwamen daar achter toen ze in het Thorung La basiskamp ineens erg slecht in orde waren. Ze moesten overgeven en kregen daarna een blackout, en een noodvlucht per helikopter. De gids was hiervoor niet verzekerd (iets waar de trekkers eigenlijk voor verantwoordelijk zijn) en moest per muilezel naar lager gelegen gebied gebracht worden. Het is een wonderlijke schande dat er nog steeds slecht word omgegaan met deze Nepalezen, omwille van een paar dollar per dag. Marien en ik hebben dat anders opgelost, zoals vele anderen met ons: we hadden geen gids of porter nodig!

Op de terugweg van het icelake nemen we een shortcut, die over een bergflank en –rug loopt, die we eerder vanuit de verte hebben gezien. Het is een enorm verschillende ervaring om er daadwerkelijk te wandelen. Aan de andere kant van de bergrug wacht ons een zeer steile afdaling waarbij ik zelfs met b/c bergschoenen uitglij. Afdrukken van gimpies van de locals bespotten hier en op andere plekken onze sportprestaties. We worden verrast door een laag berkenbos, prachtig verlicht door een ondergaande zon. De sfeer word ietwat grimmig als de zon achter een berg verdwijnt en we een verlaten kampement tegenkomen. Een kop van een yak op een grote rots volgt hier onze bewegingen. Later bij hotels zien we opgezette yak-koppen, met gloeilampen als ogen. Rare jongens die Nepalezen.

In Yak Kharka zitten de hotels vol met locals die op zoek zijn naar een raar soort worm/plant, die duur doorverkocht worden aan Chinezen. Zij geloven dat het energie geeft en goed is voor potentie. Jammer is dat het deel uitmaakt van het voedsel van de Yaks. Een aantal van ons spenderen een middag om deze wormen te zoeken, zonder resultaat.

In het voorlaatste stadje voor de Grote Beklimming maken we een slecht begin aan de relatie met ons hotelmanagement, twee jongens van rond de vijftien. Waar we normaal een deal kunnen maken voor gratis accomodatie als we in hetzelfde hotel blijven eten, weten ze hier dat hun prijs iets hoger ligt. We betalen per persoon iets van twee euro voor een nacht (je begrijpt, het was vreselijk). De relatie met onze hotelkeepers raakt een dieptepunt als we verleid worden om ergens anders te eten, wanneer we een vermeende bakkerij checken. Er komt een heerlijk ruikend en knisperend schoteltje eten langs onze neus en we vergeten onze deal. Een van de hoteljongens is toevallig bij de concurrentie en ziet ons. Eenmaal terug bij ons hotel reageert de jongen erg verhit en dreigt met een kamerprijs van 1000 roepies. Uiteindelijk loopt alles met een sisser af, wanneer hij zich bedaart en we een goed ontbijt beloven te bestellen.

Het hoogtepunt van de trektocht bereiken we na een lange klimtocht. Gestaag en rustig moeten we klimmen om niet buiten adem te raken. Ik heb een goede dag en loop een eind voorop. Een groot aantal valse summits komen we tegen op een van de hoogste bergpas. Het gebergte is uiteraard net zo lang als dat hij hoog is. Het weer is gelukkig erg goed. Op een aantal stukken ligt nog wat sneeuw weg te smelten. Dat is wat anders dan een sneeuwpakket dat reikt tot je middel, dat anderen is overkomen die een paar dagen later de bergpas bereiken.
Eenmaal bovenop de berg vieren we onze overwinning. Een van ons zet een officieus record voor “highest piss”. De lunch flansen we zelf in elkaar, het theehuis verkoopt namelijk zijn waren voor een prijs die recht evenredig gestegen is met het aantal hoogtemeters (dat overigens 5400m is). De groep word op de top nog even vastgelegd. Een arme vrijwillige fotograaf word verrast met zo’n vijf verschillende camera’s die uit onze tassen tevoorschijn komen.

De afdaling is zwaar en lang. Het landschap verandert van grijze bergen met ditto rivieren naar een droog en geel wild-western landschap. In de verte zien we een prachtige vallei waar de heilige stad Muktinath ligt. Een gebergte met een kroon die van Sauron kon zijn, prijkt boven de wolken uit. De schaal van dit alles is overweldigend en maakt astrologische verhoudingen haast tastbaar. De wolken trekken langzaam door de valleien en worden beschaduwd door de bergen.

Het breken van het genootschap
In Marpha hebben Marien en ik een retraite gepland in het boedhistische klooster. Tijdens een rustdag met de groep twijfel ik, want we hebben erg leuke tijden gehad en ik zie er tegenop om zonder begeleiding te mediteren. Uiteindelijk besluit ik om te blijven mediteren en de groep later op te zoeken na de trektocht. We hebben het geluk dat we in het klooster een kamer kunnen krijgen en de keuken mogen gebruiken.

Een week volgt waarin de eerste dagen gekleurd zijn door een achtergrond van enige sipheid en onzekerheid over mijn beslissing. Donkere wolken en regen spiegelen mijn gemoed. Maar na enige dagen raak ik wel in de meditatie-vibe. Mijn dag bestaat uit yoga, loop- en zitmeditatie, zelf ontbijt maken met Marien in de keuken van het klooster en een lunch in het hotel waar we eerder verbleven. In de middag luisteren we naar Mariens Ipod die vol staat met praatjes over meditatie-gerelateerde onderwerpen. Marien en ik kunnen goed praten over wat er in ons omgaat en geven elkaar zodoende steun.

Nog een maand en dan zit ik weer thuis, een rare gedachte. Ook wel weer spannend, want het zal een reis op zich zijn. Hoe zal het zijn? Krijg ik een cultuurshock? Met deze laatste dagen is de vooruitblik onomkeerbaar in actie gesteld. Tegelijkertijd start het terugblikken op de reis die in februari is begonnen. Ondanks gedachten dat ik niet veel en vooral veel níet heb gedaan heb ik heel veel meegemaakt en geleerd. Nu nog het toepassen. Ik stel me voor dat het makkelijk zal zijn om terug te vallen in oude patronen van pc en tv hangen en dergelijke. Ach ja, het zal niet de eerste noch laatste keer zijn dat ik ingeef aan verleidingen, en met verzetjes een geillusioneerde leegte probeer op te vullen. Hopelijk vind ik de slag om mijn plannen te ondernemen, die ik vóór en tijdens de reis heb bedacht. Om het leven te leiden dat ik wil, moet ik sterk zijn. Uiteindelijk is de vraag: ‘Do I care enough?’

6 Juni, Tukuche: eerste dag weer alleen
Vanmiddag heb ik Marien achtergelaten in Marpha. Hij gaat nog even door met mediteren. Onze tijd samen was mooi en leerzaam en zo ook ons afscheid, al zien we elkaar misschien snel weer. Het is tof en spannend om alleen verder te trekken. En ik kijk uit naar de herontmoeting met de groep.

Het landschap ontvouwd zich prachtig, op paden die onbekend zijn. Ik ben namelijk (te) vaak van Marpha naar Jomsom teruggelopen. Gisteren had ik een dagtaak aan het zoeken naar een mountainbike die te huren zou zijn in Jomsom. Het is namelijk een uitdaging om de weg te vragen in Nepal (en India net zo). De mensen willen je hartstikke graag pleasen. Ze kunnen lang niet altijd engels en zeggen op alles gretig ‘ja’. Dus ik vraag: ‘Is de fietsenwinkel die kant op?’ – ‘Yes Yes!’ En toetsend vraag ik of de fietsenwinkel ook toevallig een geheel andere kant op is? – ‘Yes Yes!’ Aan het einde van de middag had ik heel Jomsom gezien (een saaie uitgerekte plaats met een vliegveld) en vond het een #$*&~!!-stad. Want: geen fiets. Gelukkig had ik de hele dag iets te doen want ik moest ook nodig pinnen (Ik was door een slechte financiële inschatting en een goede tibetaanse verkoopster aardig geld behoevend geworden). En ik moest de hele dag wachten totdat de pin-automaat weer werkte. Als de stroom en het internet uitvalt doet de ATM het ook niet meer. Na 5 uur was er stroom, maar ging de ATM in storing. Gelukkig waren de mensen van de bank zo sympatiek om tot 7 uur ’s avonds te proberen om de ATM werkende te krijgen. Vlak voordat ik weer terug zou lopen deed hij het en kon ik half in de schemer en half in het donker teruglopen naar Marpha.

Maar vandaag dus verder getrokken naar Tukuche, vlak naast de Gandaki rivier. In het begin van de dagtocht is er aan een kant van de vallei nog steeds de wild-western bergwand met gele zand- en rotspartijen. In het midden ligt de woeste rivier in een brede bedding van grijze rotsen en zand. De andere kant van de vallei is begroeid met naaldbebossing. Dit alles, met wat regen, komt me Scandinavisch voor. Het aparte aan het landschap is de ontmoeting van rivierbed en berg. De berg loopt steil en zonder zichtbaar begin omhoog vanaf de horizontale rivierbedding.Er zijn twee te belopen routes, gescheiden door de rivier. Aan een kant ligt een rustig wandelpad, niet begaanbaar door gemotoriseerd verkeer die ik uiteraard verkies. Aan de kant van de (onverharde) weg liggen grotere dorpen met hotels, dus oversteken moet ik. Op een gegeven moment echter laat ik een stalen hangbrug rechts liggen. Ik loop daarna door een erg klein dorp met kleine stukken landbouwgrond die vol staan met groen en bomen, afgescheiden door muren van lokale rotsen. Erna sta ik voor de keuze om de bergwand op te gaan waar ik geen zin aan heb, of er is een wintertrail naar Tukuche. Deze doorkruist de brede rivierbedding en ik denk dat het wel kan. Kleinere stroompjes zijn echter al lastig over te steken. Door het grijze water is de diepte moeilijk in te schatten en kan ik niet inschatten wanneer rotsen met mijn teen innig worden in mijn sandalen. Dichtbij de hoofdstroom is duidelijk dat de rivier niet is te doorwaden. Wijzer geworden loop ik terug naar de hangbrug. En ondanks mijn norm vind ik het niet (zo) erg om terug te lopen. Al met al een prima dag waarbij ik met gehele teugen heb genoten. En ik heb eindelijk mijn regenpak (NIEUW!) aangehad :)

Larjung, Tatopani
Vandaag heb ik vanuit Tukuche een tikkie terug naar de brug gelopen en aan de andere kant van de rivier heb ik de route omhoog vervolgd. In het begin stijgt het bergpad steil omhoog, met een mooi uitzicht tot gevolg. De opkomende zon word weerspiegelt in de vele vertakkingen, die ik eerder wou oversteken.
Onderweg kom ik nu minder wandelaars tegen. Het is nu buiten het toeristen seizoen, en daarnaast kiezen een boel wandelaars ervoor om vanaf dit gedeelte een jeep-taxi of bus te nemen. Dit is overigens erg oncomfortabel door de slechte weg, die bezaaid is met grote rotsen. Op mijn derde dag alleen wandelen kom ik een engelsman tegen die ook zijn groepje heeft verlaten en alleen wandelt. We praten geanimeerd over ons geloofsysteem, en de manier waarop we denken dat de wereld in elkaar zit.

Een erg leuke ontmoeting met een local heb ik net voor Tatopani. Daar kom ik aan de praat met de jonge Nepalees, die stenen op zijn rug versjouwd. Hij is ergens een huis aan het bouwen en wil een gastenhuis maken voor touristen. We kunnen ons goed verstaan en kunnen het goed vinden met elkaar. Op een gegeven moment vraagt hij of ik misschien een broek over heb, omdat zijn broek van ellende uit elkaar valt. Een broek heb ik niet, maar ik wil hem graag iets moois geven uit dankbaarheid voor deze speciale ontmoeting met een goud-eerlijke local. Dus ik geef hem mijn merino-wol shirt, in de geest van het idee dat een ‘goed’ geschenk bestaat uit het beste wat je zelf hebt.

Voorzover deze aflevering. De volgende gaat verder met -stiekem- nog een klein stukje annapurna Trek. En het besluit met een spannend stukje, want er moet weer een vliegtuig gehaald worden! Uh, oh! :/

Namaste, Marten