Thuis

Nu toch eindelijk ook tijd om me 'uit' te schrijven. Ik ben nu alweer een week en twee weekenden thuis. Fijn is dat ik aardig kan blijven vasthouden aan de intenties die ik tijdens de wandeltocht heb bedacht. En de belangrijkste daarvan is mindfulness; dus proberen om in het moment te 'zijn' en niet weg te dromen in toekomst of herinnering.

Daarnaast zijn er een aantal dingen veranderd:
-ik eet nu vegetarisch
-ik heb gezichtelijke haargroei (kost een maand, maar dan..!)

Terug zijn in het groene Nederland is ook erg fijn. En ik heb mogen genieten van een paar zeer zonnige dagen nog, waarbij ik zonder succes heb getracht om mijn permanente shirtje weg te bruinen.

Tijdens de reis heb ik achteraf bezien heel erg weinig regen gehad. Alleen in het begin bij de Pyreneeën en onderweg een klein beetje. Toch wel geluk gehad, want van anderen heb ik gehoord dat er zelfs sneeuw en hagel was op sommige dagen. Zo erg dat mensen het werd afgeraden om te gaan lopen. Niet dat dat veel mensen heeft afgeschrokken.

De laatste paar dagen voor mij in Spanje waren een zeer mooi vaarwel geschenk. Tussen Burgos en Léon bevinden zich vlakke en desolate stukken land die mesetas heten. Deze zijn lang en saai volgens vele pelgrims die deze stukken per bus of trein overslaan. Romantisch ingesteld als ik ben heb ik vooruit gekeken naar deze woestijnen. Al waren bestwel groen, op een bepaalde dag was het heel erg afzien en heel erg lang. Ik liep op met een jongen die ik vaker trof en op een bepaald punt waren we aan het twijfelen of we verder gingen of blijven in een
klein spookstadje. Achteraf hebben we ons toen iets te fit ingeschat en de 17 km iets te onder. Daarnaast blies er een fikse wind, die we na het spookstadje opmerkten, maar als fijne frisse bries verwelkomden. Eerst was er een lang stuk asfalt dat zich tot de horizon uitstrekte en zich verstopte in een aantal ondiepe dalen. Dit veranderde in een weg met karrespoor met dikke zwerfkeien die moeilijk te belopen waren. Dit in combinatie met een constante sterke wind en een 17 km die eigenlijk 23 was, maakte het een uitdagende uitputtingsslag.

Net voor de grote stad Ponferrada, mijn eindpunt, waren er weer hoge bergen. Mijn laatste herberg bevond zich in een uitgestorven bergdorp met bewonersaantal: 2. Deze herberg was erg tof, want eindelijk ook een beetje spartaans! Daarnaast waren de mensen er erg aardig en was de betaling op vrijwillige donatie. De laatste douche bevond zich in een langgerekte waterbak (ooit voor koeien geweest), met een heerlijk fris stromend watertje maar toch ook een mooie hoeveelheid groene algen.

Op mijn laatste wandeldag stond ik vroeg op en liet mijn pelgrimgenoten achter. De hospitalero (man die de herberg runt) was nog half in slaap, maar stond (er)op dat ik koffie en een klein ontbijt nam. Heerlijk en toch ook treurig vervolgde ik een afdalende weg die ik helemaal voor mijzelf had.
Tijdens de treintocht werd ik bewust van dat ik niet langer onder de eensgezindheid van de pelgrims viel. Ook van vreemdelingen geen respecterende knik meer, omdat ik niet meer makkelijk te associeren viel met pelgrim. Dat was wel heel fijn geweest die duidelijkheid, en de waardering die je kreeg van de spaanse mensen. Misschien zijn ze nog in de waan dat alle pelgrims christelijke beweegredenen hebben en heeft niemand ze het nog verteld.. Of misschien is deze omgang in stand gehouden omdat ze die waarderen en graag vriendelijkheden uitwisselen. Gelukkig mag je kiezen wat je gelooft, want dat laatste geloof ik liever.

Ik voel me vereerd dat je mijn blog hebt gevolgd, met plezier heb ik het geschreven. Nogmaals bedankt voor alle berichtjes, vooral onderweg waren ze erg fijn om te lezen ;)

Grt, M