Het laatste stukkie

Het laatste reisverslag. Het is nu het alweer een tijdje geleden, maar voor mijn gevoel nog maar twee weken geleden...
We pikken de draad op bij het laatste stukje van de Annapurna trektocht.


Terug de berg af
Het laatste stuk van de trek is een van de mooiste. Na de Scandinavisch aandoende grijze rivierbedding met naaldbossen tegen de berghelling veranderd er veel. Het word een echte jungle met bijbehorende warmte, vochtigheid en geluiden. Op een gegeven moment is het keihard aan het regenen en ik word er verkouden van. Volledig in karakter verlies ik mijn regenjack wanneer het droog is en ik hem om mijn rugzak knup zonder hem af te willen doen. Uiteraard merk ik het pas na afloop van een dag klimmen. Wanneer ik de volgende dag terug loop wacht mijn trouwe Engelse metgezel een ochtend in het gastenhuis in Phalate. Onderweg kom ik voor een tweede keer een gids tegen die in tegengestelde richting loopt. Hij is niet bepaald blij met zijn cliënten, die nog liggen te pitten. Ze volgen zijn ritme wat betreft opstaan en wandelen totaal niet en hij overdenkt om ze bij de volgende grote stad te verlaten. Hij wenst me toe dat ik mijn jack zal vinden. Na een paar uur afdalen kom ik bij het restaurant waar we de dag ervoor hebben geluncht. Ik had gehoopt hem hier te vinden en de moed zakt me in de schoenen. Ik probeer de gedachte te realiseren dat het niet erg is als het doel niet word gehaald. Ik mag dankbaar zijn met mijn gezondheid en een wandeling door een groen wonderland, ongestoord door auto’s. Ondanks deze oefening in gelijkmoedigheid ben ik erg blij wanneer ik mijn jack terug vind, veilig opgeborgen in een theehuis. De weg terug omhoog is zwaar en gaat vergezeld met een lopende neus.


Ghorepani
Na een lunch met de Engelsman lopen we verder. In de regen begaan we onze laatste grote beklimming, naar Ghorepani. Daar vinden we een grote groep trekkers gekluisterd rond een kachel. Daar ontmoet ik een Spanjaard, die een rondreizend bestaan leidt. Hij verdiend zijn Dal Bhat (Nepaleze equivalent van brood) door armbandjes en kettingen te vlechten en deze te verkopen aan medereizigers. Hij weet van elk van zijn gevlochten kunstwerken te vertellen waar hij die gemaakt heeft en zegt met elk stuk een speciale band (ha!) te hebben. Geïntrigeerd door zijn verhaal besluit ik een mooie aankoop te doen en hem te steunen in zijn bestaan. De gehele trekkersgroep gaat de volgende ochtend voor het ontbijt naar het uitzichtpunt Poon Hill om een samenvatting te bekijken van alle besneeuwde bergtoppen. Ik sla dit over want ik ben nog steeds niet helemaal beter.


Civilisatie(?)
Deze volgende trekdag verlaat ik de Engelsman, die een andere richting neemt samen met de Spanjaard. Ik loop de laatste twee dagen met een goedlachs gezelschap van twee Australische meiden en een Amerikaan. Het laatste stuk is overweldigend prachtig met een heldere rivier en compleet groen bebosde valleien, waarbij de bergruggen ons hoog omringen. Het eindpunt van onze trektocht (Nayapul) is weer onze eerste grote stad, vanwaar we een bus nemen. Meteen worden we belaagd en belogen door taxi-chauffeurs die ons ervan proberen te overtuigen dat een taxi goedkoper is en dat de bus zich nog uren op zich laat wachten. Ons wantrouwen word snel beloond wanneer we direct met een goedkope bus kunnen vertrekken. Ach ja, van mij mogen de taxi-chauffeurs best hun brood verdienen aan wat onvermoedende toeristen (die moeten het ook leren). De terugweg naar de grote stad Pokhara vinden we erg leuk en spannend. Terwijl de busradio lokale muziek blaast moeten we wennen aan de snelheid waarmee de wereld zich aan ons voorbij trekt. Comfortabel is het geenszins en we ervaren waarom je beter niet aan de achterkant van de bus kan zitten. De hobbels in de weg schudden ons vreselijk door elkaar. Zelfs tot we uit onze stoelen omhoog schieten en iemand zijn hoofd aan de hoedenplank stoot. De hilariteit is er niet minder om.


Nog een keer Pokhara
Eenmaal in Pokhara deel ik een hotelkamer met deze groep trekkers. We vieren een epische verjaardag van een van de Australische meiden, met een respectabele verzameling trekkers. Er word gedronken, gelachen, gezongen, gedanst. Kortom er word gefeest. Op de zaterdagavond in kwestie is de uitgaansgelegenheid ‘busy bee’ best wel vol met toeristen en locals. Onder begeleiding van een redelijk goeie coverband word er gesegregeerd gedanst. Pogingen van de Amerikaan om te mixen worden door de uitsmijters niet gewaardeerd en hij word verteld dat hij minder wild moet dansen. Trots en lachend zegt hij dat nog nooit meegemaakt te hebben.

De laatste dagen in Pokhara zijn gekenmerkt door tijd proberen te verdoen tijdens het moesson. Fijn is dat de stoffigheid in de stad weg is gedreven door de regen. Soms is de hitte verlammend en soms is de harde regen niet bepaald motiverend om iets te gaan doen. Toch ben ik (zelf)verbluffend actief, ik sta vroeg op en onderneem activiteiten. Op een goede dag gaan we met een bootje het idyllische Pewa meer op en gaan er zwemmen, eten en ronddobberen.

Met een maat ga ik mountainbiken, een verlangen dat is aangewakkerd tijdens de trektocht. Tijdens de beklimming naar het uitzichtpunt Sarankhot los ik hem vrij snel. Hij heeft duidelijk niet het voordeel van een maand trekking. Ik wacht en wacht en ga naar beneden en kan hem totaal niet meer vinden. Uiteindelijk ga ik alleen verder en beklim met moeite nogmaals de berg. Daarna ben ik ontdaan van mijn aanvankelijke grote bundel energie. Ik fiets naar Naudanda op een stijgend en dalend zandpad. Vanaf dit dorp begint het echt leuk te worden. Er ligt een prachtig karrenpad dat voornamelijk daalt. Rivierstroompjes delen soms de weg van het pad. Kinderen roepen van heinde en ver naar me en verzoeken ditmaal geen chocolade of een pen, maar zeggen al blij te zijn met een ritje op mijn mooie huurfiets. Een duidelijk NEE word niet altijd gewaardeerd en opgevolgd door een salvo stenen. Onduidelijk is of het gemeend is, want ik word niet geraakt. Onderweg kom ik een vriendelijke man op een motor tegen die op het moeilijke pad huiswaarts gaat vanuit zijn werk in Pokhara. We praten even en hij nodigt me uit voor thee, erg gezellig. De rest van de afdaling naar het niveau van het Pewa meer is erg steil en adrenaline-inducerend.

Mijn laatste wapenfeiten in Pokhara zijn de ontdekkingen van goede Indiase restaurants en heerlijke gerechten (Kofta). En waar ik ook wel trots op ben is mijn opgeruimde kamer, op advies van een spirituele vriend. Snel heb ik mijn spullen ingepakt op een vroege ochtend om de bus te pakken naar Kathmandu.


Laatste dagen in Kathmandu
De busrit naar de hoofdstad doet me realiseren dat ik op de terug weg ben. Dit stemt me enigszins sip, om definitief alle mooie mensen en ervaringen achter me te laten. Al bestaat het reizigersleven constant uit ontmoetingen en afscheid. Door een hostel-tip heb ik de laatste dagen een onverwacht leuke tijd.
Na een tijd zoeken naar de Alobar1000 check ik in en ben aanvankelijk nog niet helemaal zeker van de geweldigheid. Moe van de zware busrit heb ik even helemaal geen zin in menselijk contact. Maar de kamers zijn gedeeld. Na een dutje word ik wakker doordat iemand naar binnen komt. Hij vraagt me of ik ook wat kom drinken. Kortom zijn mijn laatste dagen gevuld met nieuwe ontmoetingen en gezellig rondhangen tot de vroege uurtjes waarbij ik me - ondanks mezelf - prima op mijn gemak voel met de laatste avond als climax:

Na een afterparty op iemands hotel rooftop gaan we terug naar ons eigenste rooftop-met-chill-out-gedeelte in ons hostel. Hier besluiten we te wachten tot er weer ontbijt geserveerd kan worden. Het is namelijk toch al licht. Al wachtende word er in een toenemende horizontale positie rondgehangen en ben ik als enige nog redelijk wakker. Wanneer ik de gitaar pak om wat te pingelen (jahoor) word dat instemmend ontmoet. Er is namelijk al een tijdje geen muziek meer. De stonede en dronken lui vormen een gewillig publiek, dat mijn ongemak aardig bedaart. De volgende dag verlaat ik Kathmandu moe maar met goede moed, en ruim op tijd om het (eerste) vliegtuig te halen.


Grand dumbass Finale, 1 Juli, Dubai
Nog een enkele vlucht te gaan van zes uur en dan ben ik weer in Europa en herenigd met pa, ma en zus. Er moet iets heul raars gebeuren dat ik deze vlucht zal missen met mijn zeer recente blunder in Delhi vers in mijn geheugen:

Met de nodige nervösiteit en voorbereiding heb ik mijn vlucht vanuit Kathmandu zonder enig probleem gehaald en ik was trots! In Delhi echter kom ik tegenover een van de meest geniepige risico’s om op tijd te komen: ik heb veel, enorm veel tijd. Ik moet 17 uur overbruggen, dus ik zet al mijn faculteiten in om tijd te verdoen. Als ik niet kan slapen lees ik ‘The count of monte Christo’, loop ik rond in de winkels en mediteer in de prayer room samen met biddende Moslims en Hindu’s. Het overslaaprisico vernietig ik door inzet van Technologie die mij recent beschikbaar is: een alarmklokje. Deze heb ik eerder gekocht tijdens de trek, omdat ik het zonder de georganiseerdheid van Marien moet doen. De tijd verdoen tijdens mijn laatste uren gaan me iets te goed af. In een boekenwinkel vind ik prachtwerk van een comic, namelijk Batman: Year One en ik moet deze uitlezen. Ik vertrouw erop dat het nog lang duurt eer het tijd is. En daarbij vond ik het wat onhandig om de tijd te controleren op mijn alarmklokje (HE-LE-maal onderin de tas gek!). Als de strip uit is ga ik maar eens richting mijn gate. Onderweg staat een scherm met alle vertrekkende vluchten en hun status. Met daarop een vervelend bericht in rode letters: Gate Closed. Ongelovig ren ik naar de gate en verneem buiten adem dat ik mijn vlucht toch echt gemist heb. Een tijd gaat voorbij waarin ik wissel tussen woede, ongeloof en een poging om het te accepteren. Gelukkig krijg ik hulp van de goeie mensen van Emirates om een nieuw ticket te krijgen. We krijgen te maken met moeilijke protocollen waardoor ik niet bij mijn bagage kan. Door het gebrek aan enig betaal- of communicatiemiddel is het een uitdaging voor het personeel om mijn tickets te regelen. Per geleende telefoon kan ik via mijn vader de betaling regelen van mijn nieuwe ticket, of eigenlijk mijn no-show boete. Om het erg spannend en frustrerend te houden gaat dat niet zo makkelijk en moet er veelvuldig met mijn arme ongeruste vadertje gebeld worden. Erg opgelucht ben ik wanneer de betaling eindelijk lukt en ik de volgende vlucht kan pakken. Tot op het laatste moment moeten we rondrennen voor een stempeltje op mijn boarding-pass en mijn bagage die speciaal opgehaald moet worden. In het vliegtuig zelf word ik gerustgesteld door mijn buurman, die ook zijn vlucht had gemist. Ik trek de conclusie hieruit dat ontspannenheid ook een valkuil kan zijn..


Thuis!
Na de gemiste vlucht voel ik me aardig vervelend. Het langer wachten op het vliegveld draagt daar zeker aan bij. Op Dubai hebben ze geen plekken om horizontaal te liggen. Slapen kan alleen op een rij stoelen, in foetushouding zigzaggend om de leuning heen. Eenmaal aangekomen in Düsseldorf (na bijna drie dagen reismodus) was ik te moe om adequaat en enthousiast te reageren op mijn allerliefste familie. Ze stonden met spandoeken te wachten, de schatten.
Vanuit het vliegtuig en -veld is de eerste aanblik op Europa anders dan de beelden van de voorgaande zes maanden. Maar ik had verwacht dat ik meer stond te kijken van de verschillen. Alles is echter ongelooflijk normaal.

Nu de reis voorbij is kijk ik met plezier en enthousiasme uit naar het opnieuw zien van mijn vrienden en familie. Ook wil ik graag beginnen aan het verder bouwen van mijn toekomstdromen in werk en leven. Ik heb vele dingen geleerd over mezelf en de wereld. Een enkel ding neem ik mee als Het Grootste Goed: de rauwe, oneindig interessante, onvergelijkbare, onverwisselbare, wonderlijke, simpele, ultiem hippie-esque, yogi beleving van het (genieten van) het moment (hier en nu). Dit is uiteraard een abstract begrip met veel haken en ogen. Toch is het helder opmerken van de realiteit alles wat je kan doen, en meer is niet nodig! Zodra je bewust word dat je eigenlijk een klootzak bent, verander je vanzelf. Niet dat ik mezelf daar nog op heb kunnen betrappen ;)

Ik ben vereerd door jullie lezende oog en motiverende feedback, bedankt!

Namaste, Marten